کد مطلب:227855 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
جود و کرم امام به مستضعفان
حضرت رضا علیه السلام در نهان و آشكار، كمك های مالی سرشاری به نیازمندان و مستمندان می نمودند و برای رفع مشكلات آن ها كوشش های پی گیر و مداوم داشتند. بارگاه مقدسشان نیز همواره مركز درمان و عنایت خاص حضرت بوده و هست و زائران مخلص را سیراب می سازد.
شخصی به حضرت عرض كرد: به اندازه ی جوانمردی خویش به من عطا كن. امام فرمودند: چنین توانایی ندارم. او گفت: به اندازه ی جوانمردی خودم بده. امام به غلامشان فرمودند: دو هزار دینار به او بده.
آن حضرت در خراسان همه ی اموالشان را در روز عرفه بین مردم تقسیم كردند. فضل بن سهل گفت: چنین كاری خسارت است. امام در پاسخ فرمودند: بلكه غنیمت است. هرگز آن را كه در برابر آن به اجر و كرم الهی می رسم، خسارت مشمار. [1] .
امام رضا علیه السلام در خراسان هرگاه كه می خواستند غذا بخورند، دستور می فرمودند سینی بزرگی را می آوردند و نزدیك سفره می نهادند. آن
[ صفحه 107]
حضرت دست می بردند از هر كدام از بهترین غذایی را كه در سفره بود، مقداری برمی داشتند و در آن سینی بزرگ می ریختند، پس دستور می دادند آن غذا را برای مستمندان ببرند. در این هنگام، این آیات را تلاوت می فرمودند:
ولی او (انسان ناسپاس) از آن گردنه ی مهم بالا نرفت. و تو نمی دانی آن گردنه چیست؟ آزاد كردن برده است یا اطعام كردن در روز گرسنگی، یتیمی از خویشاوندان را یا مستمندی به خاك افتاده را. [2] .
پس می فرمودند: خداوند متعال می دانست كه همه كس توان آزاد كردن برده را ندارد، لذا راه دیگری (غذا رسانی) را به سوی بهشتش قرار داد. [3] .
شخصی به حضرت عرض كرد: به اندازه ی جوانمردی خویش به من عطا كن. امام فرمودند: چنین توانایی ندارم. او گفت: به اندازه ی جوانمردی خودم بده. امام به غلامشان فرمودند: دو هزار دینار به او بده.
آن حضرت در خراسان همه ی اموالشان را در روز عرفه بین مردم تقسیم كردند. فضل بن سهل گفت: چنین كاری خسارت است. امام در پاسخ فرمودند: بلكه غنیمت است. هرگز آن را كه در برابر آن به اجر و كرم الهی می رسم، خسارت مشمار. [1] .
امام رضا علیه السلام در خراسان هرگاه كه می خواستند غذا بخورند، دستور می فرمودند سینی بزرگی را می آوردند و نزدیك سفره می نهادند. آن
[ صفحه 107]
حضرت دست می بردند از هر كدام از بهترین غذایی را كه در سفره بود، مقداری برمی داشتند و در آن سینی بزرگ می ریختند، پس دستور می دادند آن غذا را برای مستمندان ببرند. در این هنگام، این آیات را تلاوت می فرمودند:
ولی او (انسان ناسپاس) از آن گردنه ی مهم بالا نرفت. و تو نمی دانی آن گردنه چیست؟ آزاد كردن برده است یا اطعام كردن در روز گرسنگی، یتیمی از خویشاوندان را یا مستمندی به خاك افتاده را. [2] .
پس می فرمودند: خداوند متعال می دانست كه همه كس توان آزاد كردن برده را ندارد، لذا راه دیگری (غذا رسانی) را به سوی بهشتش قرار داد. [3] .
[1] عيون اخبار الرضا، ج 2، صص 161 - 160.
[2] بلد، 16 - 11.
[3] تفسير الميزان، ج 20، ص 424.